احساس پوچی و بیهودگی زمانی به انسان دست می‌دهد که. در اوج تاریکی و ظلمت باشد و نسبت به خویشتن خویش و پیرامونش برداشت و شناخت درستی نداشته باشد ازاین‌رو باعث میشود خود را هیچ بپنداریم، انسان زمانی که وارد کالبد فیزیکی و غرق در تعلقات میشود احساس لذت جایگزین شادی و آرامش حقیقی میشود و این عامل اصلی ناآرامی و ناراضی بودن از خویش است لذتی که ما بیرون از خود پی آن هستیم حسی است زودگذر و عمر آن کوتاه هست شاید برایمان پیش‌آمده باشد که ازنظر مالی در رفاه کامل باشیم و از جسم سالم هم برخوردار باشیم اما باز از آرامش واقعی برخوردار نیستیم گویی گم‌گشته‌ای داریم که از او دورافتاده‌ایم و آن چیزی نیست جز حقیقت درون و اصل خویش، گنجینه‌هایی که گویی مانند قله‌های آتشفشان هستند آرام و بی‌صدا که اگر به آن‌ها توان حرکت دهیم خوب می‌دانید که چه میشود.
میشود ,خویش ,زمانی ,برخوردار ,آرامش ,گویی ,باز از ,از آرامش ,آرامش واقعی ,اما باز ,باشیم اما
درباره این سایت